कलावंत असतो का, इतरांपासून वेगळा?
अपयशाच्या भितीने येतो ना त्याच्या पोटात गोळा?
त्याच्यात असेल इतरांपेक्षा, थोडी अधिक सजगता
पण इतरासांरखीच असत त्याच्या दुःखाची गुणवत्ता!
कलावंताला जर मोठी, महत्वाकांक्षा असेल
तर मग तो खरा कलावंत कसा असेल?
कलाकार असतात का, कलेचे व्यापारी?
करतात ना कलेचे प्रयोग घेऊन सुपारी?
कलावंत का असतो, अधीर आणि व्याकुळ?
त्याच्या काळजात कशासाठी हंबरते गोकुळ?
कलावंत आणि रसिकांचे, जेव्हा संपते विभाजन
तेव्हा खऱ्या कलेचे , समजून येते प्रयोजन!
कवी - नवनाथ ठोंबरे
माझ्या मनातील सतारीची
हळुवार तार तू
अन काळजाला चिरणारी
हसरी कट्यार तू
ओबडधोबड जिंदगीला
चिऱ्यासारखा आकार तू
बघ युद्धावर निघालोय प्रेमाच्या
माझी ढाल अन तळपती तलवार तू
माझ्या लिखाणातील आशय
ओघवतेपणा अन सार तू
धगधगत्या मनातील
विद्रोहाचा अंगार तू
तुडवतोय समतेच्या वाटा
एकमेव साक्षीदार तू
सारे जग विषमतेने ओसंडून वाहताना
माझा समानतेचा दरबार तू
माझी भक्ती,माझी भावना,माझी साधना
सारं काही अपार तू
माझ्या मनातील अमूर्त ईश्वराचा
मूर्त आकार तू
हे #कविते माझ्या जीवनाचा
उपहार तू
तूच जीवन,तूच मरण,तूच तपश्चर्या
अन माझ्या जीवनाचा अलंकार तू
नवनाथ ठोंबरे
काही शब्द असे असतात|
जे हृदयाला स्पर्श करतात||
शब्द चांगले असोत की वाईट|
कधीच बोलायचे नसतात घाईत||
बोलणाऱ्यांच्या जिभेला हाड नसते|
ऐकणाऱ्यांचे मात्र सारे लक्षच तिकडे असते||
शब्द हेच शस्त्र अन् अस्त्र असतात|
उगाच फुकट बोलायचे नसतात||
आपले शब्द नेहमीच असावेत मवाळ|
कृती मात्र असावी जहाल||
बोलणाऱ्यांचे शब्द आणि ऐकणाऱ्यांचे कान|
दोघेही करीत असतात सारखीच घाण||
करू नये शब्दांचा वापर शस्त्राप्रमाणे|
नाहीतर अवस्था होईल श्वानाप्रमाणे||
"ना घर का,ना घाट का" हेच जीवन नसते|
तर आपल्या मधुर वाणीने ते फुलवायचे असते||
शब्द हे माणसाला आकाशाला भिडवतात|
आणि कधी कधी हेच तळागाळात नेतात||
अनेक अक्षरांचा मिळून बनत असतो शब्द|
त्याचा उपयोग करावा विचारबद्ध||
शब्दांशिवाय अपूर्ण आहे संवाद|
ह्यांच्या चुकीच्या वापराने होतात वादावाद||
शब्द हीच माणसाची असते खरी संपत्ती|
कधी-कधी हीच निर्माण करते आपत्ती
नवनाथ ठोंबरे
तु माझा प्रियकर!
मी तुझी प्रेयसी!!
तु प्रेम करणारा!
मी काळजी करणारी!!
तु कवितेतील शब्द!
मी शब्दांची कविता!!
तु गुलाबाच फ़ुल!
मी गुलाबाच्या पाकळया!!
तु माझा किनारा!
मी तुझी नदी!!
तु समजुन घेणारा!
मी निभावुन नेणारी!!
तु शब्दांची कविता!
मी शब्दांच्या भावना!!
तु माझा दिवा!
मी दिव्याची वात!!
तु हसवणारा!
मी रडणारी!!
तु समजावणारा!
मी रुसणारी!!
तु प्रेमाचे गीत!
मी गीताचे सुर!!
तु नदीकाठावरील नाव!
मी शब्दसौंदर्याच गाव!!
तु व्यक्त होणारा!
मी अव्यक्त राहणारी!!
तु माझा प्रियकर!
मी तुझी प्रेयसी!!
माझा छोटासा प्रयत्न
होता छान झरा
गावाकडच्या मातीचा
गार होता वारा
तास होता;घास होता
डोईवर भारा
गाईगुरासाठी यायचा
शेतातून चारा
चूल होती;मुलं होत
आजी होती घरा
आजोबाचा चढायचा
चुकून कधी पारा
वेस होती;रेष होती
हटकायचे पोरा
गावगाडा जपायचे
सगळेच न्यारा
गढी होती,होता वाडा
रुबाबाचा तोरा
गावाच्या कारभाराचा
जमाखर्च सारा
नवनाथ ठोंबरे
गेली रात सरून
संसार जागा झाला
घरोट्यावर देव माह्या
अंधार भुलून गेला
जाता,जाता,जाता कुठं
जात थांबल माहं
नको देऊ कणगीभर
घासापुरत मागणं माहं
देऊ नको चार खोपी
खोपा माहा बरा आहे
देवडीतल्या दिव्यासाठी
तुचं तर जागा आहे
कायजाच्या कायजीन
तगमग जिवाची
नाही दोष तुले बापा
फळ भोगते नशिबाची
उधयून उधयीची
जात माणसाची माही
तुनं दिल्या काळोखाची
फिटली नवलाई माही
नवनाथ ठोंबरे
